1 mei, dit jaar belangrijker dan ooit
Solidariteit houdt onze samenleving draaiende. Dat wordt in de aanloop naar de Dag van de Arbeid meer dan duidelijk.
Op 1 mei 2020 vieren we de 130ste verjaardag van de Dag van de Arbeid. Met om zich heen slaande coronacrisis mag het dan wel een jubileum in mineur zijn, het belang van deze feest- en strijddag voor alle werknemers ter wereld komt er des te meer door in de verf te staan.
Op het moment van schrijven maakte dit virus al meer dan 3000 doden in ons land alleen. Meer dan 10.000 Spanjaarden lieten het leven. De staat New York telde ruim 7.000 doden. Italië is trieste titelhouder met ruim 18.000 coronadoden. En de teller blijft lopen.
Een terugkeer naar de orde van de dag zal na deze tragedie niet mogelijk zijn. We kunnen niet doen alsof dit nooit gebeurd is.
Zekerheid
Als deze crisis ons iets leert, dan is het wel dat de werknemers onze wereld doen draaien. Ofwel maken we voor hen een betere wereld, ofwel niet. Hiervoor zijn twee antwoorden: zekerheid en koopkracht.
Er zijn krachten in onze samenleving die al jaren verkondigen dat we volop moeten besparen in de sociale zekerheid en in de gezondheidszorg. Sommigen willen die op alle mogelijke manieren afbreken, wij niet. Ze zien dit als een kostenpost waarin alles best nog een pak efficiënter kan. Wij niet. De rechterzijde wil graag een deel ervan in private handen brengen. Wij niet. Of opsplitsen tussen de regio’s van ons land. Wij niet. Het stemt ons tevreden dat ze vandaag net iets minder hoog van de toren blazen, met al het prachtig werk dat het personeel in deze sector verzet. Maar wanneer de storm gaat liggen, zullen ze opnieuw dezelfde boodschap verkondigen. Daarop moeten we voorbereid zijn, en we moeten nu de lijnen uitzetten voor meer solidariteit en rechtvaardigheid.
Wij willen integendeel de zekerheid in bange tijden versterken en uitbreiden. Wij willen die sociale zekerheid garanderen voor de toekomst. Voor iedereen in ons land, met sterke federale instellingen. Want ook de komende generaties gaan op een bepaald moment met een crisis te maken krijgen, al weten we vandaag nog niet hoe die eruit zal zien.
Wie door ziekte niet meer kan werken, verdient een vervangingsinkomen. Wie zijn baan verliest, mag niet in de steek gelaten worden. Een volledige loopbaan erop zitten? Dan verdien je een waardig pensioen. Als je ziek bent, zwanger bent, je been breekt, vakantie neemt of het even rustiger aan wilt doen door tijdskrediet te nemen, dan staat ons solidair systeem klaar om je met vertrouwen door de toevalligheden van het leven te leiden. Dat is ‘Zekerheid voor Morgen’.
Sociale zekerheid en sociale bescherming is meer dan een boekhoudkundige balans met activa en passiva en plussen en minnen. Het is wel één van de hoekstenen van het samenlevingsmodel van ons land, waarin solidariteit centraal staat. Hieraan werken wij elke dag: de zorgsector, publieke diensten, maar daarnaast ook alle werknemers die klaarstaan in essentiële en minder essentiële sectoren. Met andere woorden, de werkende klasse.
Degelijke sociale bescherming betekent ook een degelijke financiering. We moeten ons niets laten wijsmaken. Er is geld. Taboes moeten overboord. Ontwijking en ontduiking moeten aangepakt worden, kapitaalinkomens en vermogen moeten worden aangesproken. Nu stroomt vanuit België jaarlijks 172 miljard naar belastingparadijzen. Dat moet anders. Het is tijd voor rechtvaardige fiscaliteit.
Opdat vitale sectoren blijven draaien en verder uitgediept worden voor wanneer de volgende crisis toeslaat, is het van belang dat iedereen bijdraagt. De verpleegkundige is essentieel, de gegarandeerde winst van de vermogensbeheerder of de loonsubsidies voor de bedrijfsleider zijn dat niet. Laat ons de golf van spontane solidariteit die ontstaan is tijdens de coronacrisis, echt waardevol benutten en structureel uitbouwen via meer sociale zekerheid en bescherming.
Koopkracht
Het wordt het hoog tijd dat we die essentiële pijlers van onze samenleving eens rechtvaardig gaan belonen. Zij die ons vandaag recht houden, de ruggengraat van onze samenleving, werken vaak in de minst betaalde sectoren.
Is het te veel gevraagd dat er oplossingen komen voor de werkdruk in de zorgsector? Eerstelijns zorgverstrekkers, maar ook begeleiders van kinderen, ouderen of mensen met een fysieke of mentale beperking, moeten steeds meer werk verzetten met minder mensen. Is het te veel gevraagd om de laagste lonen eindelijk eens op te krikken tot een waardig minimum van 14 euro per uur of 2.300 euro bruto per maand? Het kan toch niet dat essentiële maatschappelijke pijlers – winkelpersoneel, koeriers, openbaar vervoer, onderhoudspersoneel, verplegers, vuilnisophalers, arbeiders, en zo veel anderen – op het einde van de maand moeite hebben de facturen te betalen. Laat ons het applaus voor de diegenen die het land draaiende houden tijdens de coronacrisis, ook omzetten in deftige loon- en arbeidsvoorwaarden.
Doembeelden over externe dreigingen moeten op de schop. De gedetacheerde werknemer uit Oost-Europa en het gezin dat voor oorlog vlucht uit het Midden-Oosten zijn niet onze vijand. De echte dreiging bevindt zich in ons midden, als een politieke kracht die ook deze crisis zal aanwenden om de sociale bescherming af te breken en de werknemers in de kou te laten staan.
De sociale bescherming is het hart van onze samenleving. De solidariteit is de ziel. Zonder die twee zijn we allen gedoemd. Laat ons daar in de aanloop naar de Dag van de Arbeid bij stilstaan en allemaal samen schrijven aan het succesverhaal van een betere toekomst: Zekerheid voor Morgen.