Sonja: “Vrouwen betalen een dubbele rekening: tijdens én na hun loopbaan”
In kader van dag voor gelijk loon-v/m en onze strijd voor een minimumloon van 14 euro per uur spraken we met enkele getuigen. Want #vrouwenwetenwaarom.
Sonja (59), poetsmedewerker
heeft een partner en 2 jongvolwassen zonen
“Vrouwen betalen een dubbele rekening: tijdens én na hun loopbaan”
“Ik ben poetsmedewerker of ‘interieurverzorgster’, zoals de Nederlanders het zo mooi verwoorden, in een poetsbedrijf. In het kroostrijk gezin waar ik opgegroeide, was studeren voor meisjes niet aan de orde.”
“Ik heb 12 jaar lang in het gemeenschapsonderwijs (GO) als leidinggevende (brigadier) gewerkt, maar een aantal jaren geleden moest ik dit omwille van een hersenbloeding opgeven. Na mijn herstel kon ik opnieuw via progressieve tewerkstelling in hetzelfde bedrijf aan de slag. Als poetsmedewerker weliswaar want een leidinggevende functie bleek toen niet meer voor mij weggelegd.”
“Het basisuurloon voor een poetsmedewerker bedraagt bij ons vandaag 13,1735 euro bruto per uur. ‘Fight for 14’ is dus nog steeds aan de orde bij ons. Behoudens de indexaanpassingen – gelukkig maar – werd ons de afgelopen jaren geen loonsverhoging gegund. Onterecht, want het is een harde en onderschatte stiel met fysiek zwaar belastend werk en grote flexibiliteitsvereisten.”
“Het haast gedwongen deeltijds werken zorgt voor lagere maandlonen. Er worden in ons bedrijf nog wel voltijdse poetsjobs aangeboden, maar in de praktijk is dit nauwelijks vol te houden omwille van de zware fysieke vereisten (lichamelijk belastend werk), de hoge flexibiliteitsvereisten (gebroken werkuren ’s ochtends vroeg en ’s avonds laat) en het ‘runnen’ van het gezinsleven. De meeste poetsmedewerkers werken gemiddeld vijf uur per dag in een gebroken uurrooster. De combinatie met een andere deeltijdse job is haast onmogelijk. Dit levert een maandloon op dat te vergelijken is met een Belgisch leefloon. Veel collega’s hebben het moeilijk om de eindjes aan elkaar te knopen, zeker alleenstaanden.”
“Stereotiepe genderpatronen moeten doorbroken worden in het onderwijs, op de arbeidsmarkt en op het thuisfront. Beleidsmakers en werkgevers dragen een grote verantwoordelijkheid voor het ontstaan en wegwerken van de loonkloof. Zolang ze geen werk maken van een gezinsvriendelijke samenleving en een gezinsvriendelijke arbeidsorganisatie; een samenleving en arbeidsorganisatie waar vrouwen(werk) meer gewaardeerd wordt, zullen vrouwen de rekening blijven betalen. Aan jonge mensen geef ik vaak de raad om goed te studeren en vooral te zorgen voor een evenwichtige taakverdeling op het thuisfront zodat beide partners zich kunnen ontplooien op de arbeidsmarkt. Tijdelijk niet of minder werken wordt immers telkens doorgerekend in je loon maar ook in je doorstromingskansen.”
“We praten vaak en terecht over de loonkloof, maar we moeten even veel aandacht hebben voor de daaruit voortvloeiende en zelfs nog grotere pensioenkloof. Ik werk van m’n 14de en mag in principe nu met pensioen gaan. Het vooruitzicht is niet erg rooskleurig. Een pensioen van 800 euro per maand. Dus of ik nu wil of niet, ik zal door moeten gaan tot m’n 65ste en dan heb ik een pensioentje van ongeveer 1.100 per maand. Het is een sector met lage lonen, fysiek zwaar werk en steeds vaker noodgedwongen deeltijds werk. Vrouwen betalen een dubbele rekening, tijdens en na hun loopbaan, en dat is onaanvaardbaar.”