December is cadeautjesmaand: weg met die warrants

zaterdag, 07 December 2019
Nieuws

Gemiddeld genomen krijgt een werknemer ongeveer 1.130 euro per jaar aan maaltijdcheques. Dit extralegale voordeel is misschien goed voor de koelkast, maar niet zo goed voor onze sociale zekerheid. Maar wist je dat er sommigen zijn die het tienvoud krijgen? Niet in de vorm van maaltijdcheques voor het gezin, maar in opties voor eigen gewin. De selecte groep die in aanmerking komt voor warrants, krijgt gemiddeld genomen ongeveer 13.385 euro extra. Per persoon. Per jaar.

De voorbije weken hoorden we heel wat berichten over de tekorten in de sociale zekerheid. Er wordt steevast gewezen naar de toenemende uitgaven in pensioenen en gezondheidszorg. Zelden werd er gekeken naar de afkalvende inkomstenbron via sociale bijdragen. Want daar knelt het Sinterklaasschoentje juist.

Zo bestaan er bepaalde voordelen die enkel maar een kransje gelukkigen ten goede komt. Niet veel hebben hier baat bij. Zo heb je de regeling rond warrants.

Wat zijn warrants?

Een warrant is een financieel product dat in de vorm van loon kan uitgekeerd worden aan een medewerker. De warrant geeft de bezitter het recht om tegen een bepaalde vooraf afgesproken prijs aandelen of andere effecten te kopen of te verkopen. Deze warrants zijn volledig vrijgesteld van sociale zekerheidsbijdragen. Warrants worden ook wel eens opties met een langere levensduur genoemd.

Dit klinkt interessant, maar deze vorm van verloning is enkel weggelegd voor de 4,5 procent grootste verdieners. Het pervers effect van deze fiscale koterij is dat hoe meer je verdient, hoe meer je in aanmerking komt voor alternatieve verloning en hoe minder je verhoudingsgewijs dus bijdraagt aan de sociale zekerheid.

Ongelijkheid

Niet veel genieten ervan. Maar enkelen boeren er flink bij. Bedrijven hanteren voor kaderleden en directie vaak een reeks van zulke fiscale betalingstechnieken. Sommige voordelen zijn dus wijd verspreid, zoals maaltijdcheques. Toch kan de grootte van voordelen heel erg verschillen.

Heel veel werknemers krijgen maaltijdcheques. Gemiddeld genomen is het bedrag dat werknemers hiervoor krijgen ongeveer 1.130 euro per jaar. Heel weinig werknemers krijgen warrants maar het bedrag dat legaal ontdoken wordt bedraagt, voor zij die ze ontvangen, gemiddeld genomen een tienvoud (13.385 €).

Cadeautjes voor enkelen, waar velen voor opdraaien. Maar waardoor onze sociale zekerheid een belangrijke bron aan inkomsten misloopt. 

En daarmee komen we aan de kern van ons probleem, stelt federaal secretaris Raf De Weerdt: “Ten eerste staan tegenover dat al deze extralegale voordelen – maaltijd- en ecocheques, bedrijfswagens, groepsverzekeringen, laptop en telefoons, aandelenopties en bonussen – grote verliezen voor de sociale zekerheid. Onze sociale zekerheid wordt immers voor het grootste deel gespekt via bijdragen op onze lonen. Het tweede probleem is dat deze verloningshocuspocus voorbehouden is voor de grote verdieners.”

Cadeau voor enkelen, put voor velen

Ondertussen wordt de put in de sociale zekerheid groter en wordt de solidariteit onder de bevolking ondermijnd. Het is immers niet zo dat grote verdieners meer bijdragen aan de sociale zekerheid dan dat ze eruit halen en dus maar forser beloond moeten worden met in principe openbare middelen. Grote verdieners krijgen na hun loopbaan ook grotere pensioenen. Ze leven doorgaans langer en genieten dus langer van hun pensioen.

“Voorstanders wijzen er graag op dat alternatieve verloning, zoals warrants en bonussen, ‘voordeliger zijn voor de werknemer’”, stelt De Weerdt. “Maar eigenlijk zijn ze vooral voordelig voor de werkgever. Bijdragen aan de sociale zekerheid zijn immers uitgesteld loon. Op een gegeven doet iedereen er een beroep op, en daarom is het belangrijk dat iedereen er naar vermogen toe bijdraagt.”

Daarom wordt het dringend tijd om het debat op een heel ander niveau te voeren. Een sluitende alternatieve financiering voor die minderinkomsten, een evaluatie van dit soort voordelen en een moratorium op nieuwe voordelen die haast niets bijdragen aan onze sociale zekerheid zijn niet langer eisen, maar noodzakelijkheden.